Meerdijk-en-morvan

In het groene hart van de Bourgogne ligt een dorp, een dorp met een paar honderd inwoners, een dorp met geheimen, een dorp met meer dan één dorpsgek en dorpsalcoholisten, een dorp met een burgemeester die van de meest nutteloze dingen foto's maakt, het is het dorp waar ik in woon en dit dorp heb ik omgedoopt tot Meerdijk-en-morvan.

Deze aflevering van gewone tijden, bezopen rijden gaat over mijn ervaring met de buren.
Ik heb ze al meer dan eens in mijn vorige stukken genoemd. Voor wie het is ontgaan; de ouders zijn oké, maar dat wat zij samen hebben gemaakt niet. Tevens is zijn aanhangsel net zo erg.

Ik heb alles altijd ietwat genuanceerd gebracht. Je weet immers nooit wie het leest. Maar zo langzamerhand valt het niet meer te nuanceren.
Sinds dat we hier wonen hebben de 'kinderen'  (zoon en schoondochter) van de buren moeite met ons. Vooral met mij.
Eerst dachten we omdat het kwam dat we niet meer bij hun wilde kopen door hun chagrijnige en opdringerige gedrag. Toen hoorde ik van dorpsgenoten dat zij moeite heeft met andere vrouwen omdat ze bang is dat die haar woest aantrekkelijke man willen inpikken.
Haar bijnaam is vanaf het begin al chagrijn geweest en zijn naam is knaagdier.
Waarom knaagdier? Hoe die kijkt zegt genoeg.
Maar nu ben ik erachter waarom ze zo doen. Ze zijn gewoon gek.

Wij zijn niet de enigen tegen wie raar gedrag wordt vertoond. Het gebeurd bij klanten van hun (ze hebben een supermarktje), bij schoolkinderen of gewoon een willekeurig iemand.
Soms horen we hem in zijn auto, trapt hij gigantisch op het gas en rijdt als een malloot weg met gillende banden. Hij kijkt niet op of om en zou zo iemand te pletter kunnen rijden. Dit is dagelijkse kost. Soms meerdere malen per dag.
Als hij voor de winkel rijdt en chagrijn schiet niet op gaat hij net zolang toeteren totdat ze er een keer aan komt gewaggeld.
Op een gegeven ogenblik begon hij dat keiharde gasgeven ook te doen als hij mij of mijn moeder zag. Als ik de hond uitlaat flikt hij het ook en gooit hij even zijn stuur mijn kant op en doet alsof hij me wil aanrijden.
Ik heb dit maanden getolereerd omdat ik wist dat hij gehandicapt was. Maar wat hij twee weken geleden heeft geflikt ging mij veelste ver.

Zoals elke dag wilde ik met mijn moeder in mijn Peugeotje naar de paarden.
Ik reed het hek uit en zoals gebruikelijk stond hij te toeteren.
Ik wilde rechtsaf slaan omdat ik nog even naar de bar tabac moest voor zeer ongezonde zaken.
Echter stond knaagdier met zijn auto midden op de weg. Hij reed naar voren, trapte op de rem en liet de auto naar achteren glijden zodat ik wel achteruit moest omdat hij anders tegen mij aan zat. Chagrijn en hulpje playmobil hadden de grootste lol. Ik raakte steeds geirriteerder en nadat hij zo'n vier keer naar voren en naar achteren was gegaan (en ik dus noodgedwongen ook) besloot ik er snel langs te piepen rechts over de stoep. Mijn moeder gaf hem nog even de middelvinger en we reden rustig naar boven.

Omdat wij zijn kinderachtige spelletje hadden onderbroken kreeg hij weer eens een woedeaanval. Hij kwam met gierende banden achter me aan, ging seinen, deed de knipperlichten aan en slingerde achter mij heen en weer en bumperkleefde gigantisch. Ik was die vent zo zat na al die maanden dat ik mijn moeder waarschuwde en even op de rem trapte.
Dit kon hij al helemaal niet hebben en vloog mij via de stoep voorbij aan de linkerkant (in de bocht ook nog eens). Ik wilde hem net parkeren voor de bar tabac en hij gooit zo zijn neus een paar centimeter van mijn deur. Ik kon er ook gewoon niet meer uit zo strak stond hij.
Ik had mijn raam open, hij doet de zijne open en begint te schreeuwen wat mijn probleem is. Ik uiterst verbaasd vroeg hem wat zijn probleem was en waarom hij al maanden dit idiote gedrag vertoond. Toen begon hij te gillen dat we vuile Hollanders waren, dat ik terug moest naar mijn eigen land want dat was beter voor iedereen. Beter voor iedereen? Een hoop gevloek volgde.
Het beste is om in het Frans terug te schelden, nooit in je eigen taal hoe lastig het ook is. Ik vind het een fijn idee dat ik hem heb verteld waar hij allemaal op lijkt en waar hij wat mij betreft naar toe mag gaan met zijn idioterie en dat hij mij dus heeft kunnen verstaan. Zou jammer zijn als hij dat allemaal niet had meegekregen.
Mijn moeder stapte de auto uit en op dat moment schrok hij en scheurde hij weg.
Ik zat helemaal te trillen in de auto van de adrenaline en de schrik. Mijn moeder liep de bar tabac binnen en de vrouw was duidelijk geschrokken. Ze legde uit dat hij gewoon niet spoort en dat hij dit bij heel veel mensen doet. Is allemaal leuk en aardig maar waarom gebeurd er niets tegen?

Toen mijn moeder terugkwam was ik het helemaal zat, ik besloot terug te rijden naar het supermarktje en chagrijn aan te spreken over haar man en hoe zij met ons is omgegaan de afgelopen maanden (de ouders kwamen 's avonds pas terug van vakantie dus die waren er niet). Ik ging naar binnen en zei dat dit de laatste keer was geweest dat ik de volgende keer de politie zou bellen. Dat ik klaar was met hun gepest en rare gedrag wat nergens op slaat. Ik vertelde nog maar een keer dat ik bloedserieus was en vroeg of ze me had begrepen. Ze staarde als een klein kind naar de grond en zei niets. Dus vroeg ik het nog maar een keer wat harder en dichter bij haar gezicht of ze me had begrepen. Ze knikte van ja maar zei dat we ons moesten aanpassen omdat we nu in Frankrijk wonen. 'Aanpassen?' was mijn wederom verbaasde reactie. 'Jullie zijn de enigen hier waar iedereen een hekel aan heeft uit het dorp, wij niet hoor, wie heeft het hier nou over aanpassen?' Ze keek ietwat schichtig op toen ik er nog even bij vermelde dat we door hun gedrag niet meer bij hen kochten maar wel bij het andere supermarktje in het dorp. Playmobil zei de hele tijd niets.
Eenmaal buiten ging mijn moeder naar mijn vader om alles te vertellen, ik bleef in de auto omdat we naar de paarden zouden gaan.

Mijn vader was ziedend. En het was maar goed dat hij er niet bij was, laat ik het daar op houden.
Playmobil kwam naar buiten en zei dat het haar speet. Mijn moeder maakte haar duidelijk dat het niet haar fout is. Zij wordt immers ook als een voetveeg behandeld en moet daar alles doen omdat die anderen te lui en te dik zijn (is geen grapje, ze moet zelfs hun huis schoonmaken omdat hun daar geen zin in hebben). Zij heeft dat baantje nodig dus ze moet wel meelachen of haar mond houden, het is eigenlijk in en in triest.

Ik had gehoopt dat mijn boodschap duidelijk was geweest.
Ik had het netjes gebracht, heb haar niet uit staan schelden of wat dan ook.
Echter, toen wij thuis kwamen van de paarden zat zij op het trappetje voor de winkel met een schriftje. Hij was nog niet terug met zijn auto.

Die avond ging ik samen met mijn vader de honden uitlaten en keek even in de brievenbus; lag er een briefje in van haar.
Hij was aan mijn ouders gericht. 'Uw dochter mag mijn man ook niet uitschelden en haar middelvinger opsteken, zoals zij heeft gedaan, bedankt'.
Ik voelde mijn bloed alweer koken. Waarom heeft ze dit naar mijn ouders gericht? Ik ben vijfentwintig en daarbij, mijn moeder was er zelf ook bij!
Toen besefte ik pas dat het al die tijd klaarblijkelijk op mij was gericht.
'S avonds kwamen de ouders thuis. Ik heb ze direct aangesproken en verteld wat er was gebeurd. Ik heb het briefje voorgelezen en de moeder schudde alleen maar haar hoofd dat dit niet had mogen gebeuren maar dat haar zoon er niets aan kon doen. 'Hij heeft immers depressies' .
Ik ken meerdere depressieve mensen en die heb ik dit nog nooit zien doen. Vind het wel bijzonder dat ik klaarblijkelijk een depressie bij iemand kan opwekken. Weer een prestatie voor op mijn CV!
Ik vertelde haar, depressies of niet, dat het gevaarlijk is dat deze man auto mag rijden en dat het wachten is op dat hij iemand dood rijdt.
Ze zou met hem gaan praten en met haar andere 'kind' (even voor de duidelijkheid dat andere kind is net als haar zoon ook in de veertig en haar schoondochter).

Ik ben er over gaan nadenken, ben naar de slager geweest waar ik wel eens contact mee heb en die raadde mij ook aan toch langs de gendarmerie te gaan en in elk geval mijn verhaal te doen.

Zo gezegd zo gedaan. Alleen op dinsdag ochtend kan je er terecht tussen acht en twaalf. Direct om acht uur ben ik er heen gereden en ik werd geholpen door een vrouw. Er kwamen na tien minuten nog een aantal mensen binnen en die konden meegenieten van alles wat ik vertelde aangezien er geen deur was.
Ze schreef alles op, wilde het briefje hebben en ik moest bellen zodra er weer wat was. Aan het einde van het gesprek noteerde ze steeds minder omdat de mensen die aan het wachten waren ongeduldig werden.
Haar reactie: 'weet je waarom dit gebeurd? Omdat je niet uit de Morvan komt. En het maakt niet uit of je nou Nederlander, Duitser of zelfs Frans bent. Zolang je in zo'n boeren streek zit wordt je gewoon niet geaccepeteerd'.
'Prima, maar dan hoeft hij mij nog niet dood te rijden of wel dan?'
'Nee, zeker niet'.

'Alles wat je hier hebt verteld blijft tussen jou en mij maar zodra er wat gebeurd dan worden deze notities meegenomen, het heeft echter geen juridische waarde omdat je geen aangifte doet'.
Ik liep naar buiten en passeerde een viertal mensen die me aan zaten te gapen. Nou dan blijft het maar tussen ons zessen dacht ik.
Eindelijk kon de volgende zijn verhaal doen dat de godvergeten hond, zoals hij hem noemde, van de buren zijn kippen had opgevroten.
Ja, boeren streek.

Ik had het in totaal aan drie mensen verteld dat ik naar de gendarmerie zou gaan. De volgende dag wist het hele dorp het al. Ik ging tanken en zag mensen wijzen en kijken. Zo gaat dat. Maar het boeit me niet. Het kan met dat soort dingen twee kanten op; je bent de held die eindelijk wat er aan doet of je bent het monster van buitenaf die zich met dingen bemoeit van het dorp.

Er is alleen iets wat ik niet begrijp; waarom moet ik de eerste zijn? Waarom neemt de school geen verantwoordelijkheid voor de kinderen als hij daar zo rond rijdt? Waarom heeft die man een rijbewijs?

Ik heb een aantal dagen niet alleen de hond durven uit te laten. Een paar dagen verstreken en toen zag ik knaagdier na dit incident weer. Ik besloot mij niet bang op te stellen of voor hem te vluchten en keek hem strak aan. Hij keek naar beneden, de loser, alleen met een auto voelt hij zich wat. Hij kan niet eens een fles cola optillen.
Mocht het zover komen dat er weer wat gebeurd staan we er toch alleen voor, dat is nou eenmaal zo in zo'n dorp. In Nederland zie je dat ook. Ze roepen allemaal maar doen niets. En dat geeft ook niets.

Ik woon in een dorp, Meerdijk-en-morvan. Het is belangrijk hoe je je opstelt in zo'n dorp. Ik hoop dat dit verhaal geen staartje krijgt, dat er geen cliffhangers zijn in deze soap.
En zo wel, dan moeten ze weten dat ze met een Sanders te maken hebben.