dinsdag 27 augustus 2013

Kotsschool

Het wordt eens tijd dat ik wat ga vertellen over hoe ik mijn schoolperiode hier heb ervaren.
Ik erger me altijd groen en geel aan programma's als ik vertrek. Dat er in een paar seconden wordt verteld hoe de kinderen het ervaren ('ja hij moest even wennen, maar heeft inmiddels wel wat vriendjes') maar dat de volwassenen zitten te janken omdat ze al een week hun familie moeten missen en kroketten.
Soms zie ik gezinnen dat ik me afvraag of ze het wel hebben gevraagd aan de kinderen. Het lijkt net alsof ze verplicht mee moesten. Een kind betrek je er toch bij?

Mijn ouders hebben dat wel gedaan, toen ik tien was en mijn broer dertien zijn we verhuisd.
Ik kan mij niet eens herinneren wat ik ervan vond. Ik weet alleen nog dat Tv-oost was geweest om ons te interviewen. Toen was het waarschijnlijk nog vrij bijzonder om te emigreren.
We hebben het nog ergens op een ouderwetse videoband staan. Aangekondigd door een mevrouw met glanzend satijnen kleren en pluis haar (ouderwetse mode!).
Ze vertelde dat we naar de Boulogne (ja ja) gingen en dat ze een kijkje mochten nemen tijdens het inpakken. Heel boeiend allemaal.
'En wie ga je missen?' vroeg de verslaggever aan mij. Ik wat verlegen;'mijn vriendjes en vriendinnetjes en familie'.
Mijn oma had mij al een aantal woordjes geleerd in het Frans dus die moest ik ook maar even opnoemen in de microfoon. 'Eh, la chaise...la table....'. 'Heel goed, heel goed' zei de verslaggever die deze zeer boeiende vragen ook aan mijn broer stelde (en uiteraard hetzelfde antwoord kreeg).
Het was wel een grappige ervaring zo op tv. We hebben ook nog in de krant gestaan. Een volle pagina met foto, compleet met pony's.

We zijn in Augustus vertrokken en ik moest iets van een week na aankomst al beginnen op mijn nieuwe school. Ik heb altijd buitenaf gewoond en was gewend om me alleen te vermaken en speelde altijd samen met mijn broer. Wij hadden niet zozeer vriendjes nodig, ook al hadden we die in Nederland genoeg.
Voor ons was die omschakeling dan ook niet erg. We hadden een zwembad erbij gekregen en als kind vind je dat natuurlijk helemaal geweldig.

Toen kwam het moment daar dat ik naar de basisschool moest.
Ik weet niet alles meer, gelukkig, maar het zijn een paar hele nare weken geweest.
'Ja ze moest even wennen, maar ze had na acht weken een vriendinnetje' zouden ze bij ik vertrek zeggen.
Even wennen.
Ik kwam binnen bij de school als een mollig, stil meisje. Ik sprak vrijwel geen woord Frans. Drie groepen zaten in één klas en in mijn klas (CM2, laatste klas van de basisschool, in Nederland zou ik naar groep zeven zijn gegaan) zaten negen kinderen.
Ik voelde me alleen, snapte er geen barst van en in de pauze stond ik alleen in een hoekje.
Ik nam op een gegeven moment mijn springtouw maar mee om me te vermaken. Kinderen konden niet met me praten en ik dus ook niet met hen.
Het ging al snel van kwaad tot erger en ik begon ziek te worden.
Het begon zondagavond al dat ik mijn eten niet meer kon binnenhouden omdat ik de volgende dag naar school moest. Elke ochtend kotste ik mijn ontbijt eruit, zat met trillende lippen in de auto en kwam met datzelfde gezicht terug uit de klas als mijn moeder me kwam ophalen. Zodra de autodeur dichtzat zette ik het op een brullen. Ik vond het vreselijk.
In het begin wilden mijn ouders graag dat ik op school zou overblijven en mee zou eten.
De kantine (of naja zeg maar gerust kippenhok, zo klein was het) juffrouw was een heks. Een echte, compleet met pukkel op haar kin. De eerste dag dat ik mee at aten we uiteraard waar ik het meest van walg; bonen, met Franse, bah, kaas. 'MANGER!' krijste ze naar me terwijl ze veel te dicht bij mijn gezicht zat.
Dat was dus eens maar nooit weer.

Dinsdagavond had ik een avond rust, want woensdag was ik altijd vrij. Ik moest alleen daarvoor in de plaats zaterdagochtend naar school. Ik heb nog nooit zo'n idiote regel meegemaakt.
Na acht weken was er praktisch niets meer van me over, ik weet nog dat ik de stoel soms erg naar vond aanvoelen als ik erop zat. Familie schrok als ze me zagen en gevoelloze mensen vonden mij mooi afgevallen.
Het liefst meldde ik mij elke dag ziek, want zo voelde ik me ook, maar gelukkig hebben mijn ouders het toch doorgezet al was het met een steen in hun maag.

Godzijdank, na acht weken kreeg ik steeds beter contact met een meisje een klas lager.
Dat was het moment dat alles veranderde.
Thuis hoorden mijn ouders mij ineens weer zingen en geluiden maken (dat doe ik nog steeds als ik goed in mijn vel zit tot grote vreugde van alle bewoners). Een teken dat ik weer gelukkig was.

De juffrouw, die fantastisch was, heeft mij gewoon een klas lager gezet zodat dat meisje mij zou kunnen helpen. De juf is speciaal naar Dijon voor mij gereden om lesmateriaal op te halen voor mijn Frans. Engels heeft ze een week met me gesproken (met handen en voeten) en daarna vond ze dat we over moesten gaan op het Frans. Ik heb in bijlessen gezeten op school voor kinderen die moeilijk meekwamen en ik deed kleuterlessen.
Dat meisje, die mij toen zo enorm heeft geholpen, is jarenlang mijn beste vriendin geweest en is zelfs nog een keer in Nederland geweest toen ik daar weer woonde. Ben haar nog altijd dankbaar ook al is het contact inmiddels verwaterd.

De rest van de kinderen moesten niet zoveel van mij weten, tot er op een dag iets gebeurde waardoor ik ineens door vrijwel alle meisjes werd geaccepteerd.
Er zat een jongen in onze klas, ik weet zelfs zijn naam nog. Jeremy. Die was heel irritant en wilde alle meisjes kussen. Ging die achter ze aan rennen, aan de haren trekken en weet ik het. Zo kwam hij die bewuste dag op mij af. Ik, tien en vond dat alles stom, wist niet wat te doen en besloot mijn handen voor mijn gezicht te houden en een hem een fikse trap te verkopen. Uiteraard belandde de neus van mijn gympie in zijn kruis. Hij viel met de handen tussen de benen op de grond en gilde het uit. Hij begon rood aan te lopen en huilde. Hij stond op, ik greep hem bij zijn keel, duwde hem tegen het hek en zei in mijn meest fantastische Frans: 'encore?'. 'Non, non, no...no please'.
De juffrouw rende naar mij toe met allemaal meisjes om haar heen. Ik dacht dat ik op mijn kop zou krijgen, maar de juffrouw deed haar wijsvinger voor haar lippen 'goed gedaan, misschien houdt hij er eindelijk eens mee op' zei ze fluisterend. Grietjes haakten hun armen in de mijne en liepen met mij over het schoolplein. Toch handig die Hollander. Jeremy hield zich voortaan wel gedeisd.

Aan het einde van het jaar besloot de lerares me gewoon over te laten gaan naar de brugklas. Dat zou wel betekenen dat ik mijn beste vriendinnetje achter zou laten. Door die lerares en door mijn vriendinnetje leerde ik de taal en zou ik redelijk mee kunnen komen op de middelbare school. Wat een moeite zij beide in mij hebben gestoken en zonder daar wat voor terug te verwachten. Dát is pas een leerkracht en een echte vriendin.

Mijn broer heeft het ook erg moeilijk gehad in het begin. Maar daar praatte hij verder niet over, mijn ouders hadden al genoeg zorgen om mij. Heel sneu.

Door dat ene jaartje Franse basisschool ben ik enorm veranderd; ik moest voor mezelf opkomen en er door heen. Dat heeft mij zelfverzekerder gemaakt en ook wat directer. Ik moest wel.

Als je mij nu zou vragen of ik zou aanraden om kinderen rond de puberteit op een Franse school te stoppen zou ik vooral zeggen; dat ligt aan het kind.
Dat ouders de mening van hun kind niet willen weten voordat ze gaan verhuizen vind ik egocentrisch. Laat die ouders maar eens een dag in zo'n klas zitten, dan janken ze niet meer over hun familie of over kroketten.

Volgende week het vervolg; de middelbare school.

Nee, voor diegene die plannen hebben, besef goed wat je je kinderen aan gaat doen. Ik ga er geen rooskleurig verhaal van maken. Ook al is je kind misschien de slimste van de klas dat zegt helemaal niets over hoe die het in een ander land gaat doen. Het kan natuurlijk super gaan of nog veel slechter dan dat ik het had. Maar 'hij/zij moest even wennen' vind ik een behoorlijke understatement.


5 opmerkingen:

  1. Ik zet je verhaal op Wonen en leven in Frankrijk.
    Wim Bavelaar

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank voor je verhaal Kim. Het zet mij wat dieper aan het nadenken als "emigrant in de dop met een schoolgaand kind met leerproblemen."

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Merci beaucoup Kim, we staan zelf op de stapel voor komende zomer, dochter van tegen die tijd bijna 8 en ik vraag haar veel wat ze er van vindt, ze spreekt ook een klein beetje frans, maar snap ook dat ze het niet echt kan inschatten wat haar te wachten staat...laat staan dat ik dat kan. Ze is erg slim, maar ook zeeeer nederlands, blond en erg lang, dus ik zou het liefste met haar mee de klas in gaan....da's ook typisch NL als ik het zo hoor van de landen om ons heen. Ze gaat wel naar een kleine lokale publieke school, en ws met combiklassen, ik ben er stiekem best zenuwachtig over al kom ik al sinds mijn 8e veel in frankrijk...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja klopt hier gebeurd dat niet veel, kinderen zouden daar zelfs uw kind om kunnen veroordelen als 1 van de ouders achterin de klas gaat zitten. Helaas is 'voor de leeuwen gooien' de enige oplossing en zwaar doorbijten voor alle partijen ;) Ik zat ook op een klein schooltje met 3 klassen/niveaus in 1 lokaal, opzich vond ik dat prettig. Alvast veel sterkte en succes voor u en uw dochter!

      Verwijderen