Hollandse gedachten

Kennissen van ons hadden afgelopen zaterdag een optreden in het gebouw naast ons huis. 

Mijn broer en schoonzus waren er en het leek ons leuk dat zij hen ook zouden ontmoeten en de muziek zouden horen die zij maken. In het gebouwtje naast ons zou het plaatsvinden en volgens de poster zou het ongeveer anderhalf uur duren. Schade: vijf euro per persoon.

Om tien over zeven gingen we maar eens naar binnen bij het buurgebouw, we zijn inmiddels al aardig gewend aan de Franse tijden dus gingen er zomaar vanuit dat het nog niet begonnen was. Onze kerkklok loopt ook tien minuten achter, daardoor is de bakker minimaal ook altijd tien minuten 'te laat' open. Maar goed; wij komen daar binnen en we werden keurig ontvangen. 'Het is al tien minuten bezig maar met een beetje geluk kunnen jullie nog een plaatsje vinden' zei ze fluisterend. 

'Pssh die Hollanders komen tegenwoordig ook al te laat', was mijn gedachte. 

We gingen rustig het zaaltje binnen en het was inderdaad behoorlijk vol. Behalve vier stoelen helemaal vooraan, maar ja dat is altijd standaard bij dat soort dingen want stel dat je wordt aangesproken.

Mijn ouders, schoonzus en broer gingen achterin het zaaltje en mijn vriend en ik aan de zijkant tegen de muur op de grond. Onze kennis zag ons al terwijl ze driftig op haar accordeon zat te spelen en liet overduidelijk merken, door een brede glimlach, dat ze het leuk vond dat we waren gekomen. 

Ik kon zo mooi het zaaltje observeren. Alleen maar Fransen. Ah, de postbode die zijn herkenbare pet niet op had, de vrouw van de camargue paardenfokkerij met haar verwilderde kapsel, onze yogalerares met haar té schattige kleinkindje, nog een aantal kennissen en vlak voor m'n neus zat de burgemeester zonder zijn droopy jas. Want het was snikheet. 

Hij had zijn hoofd in z'n hand en leunde voorover. Ik dacht eerst dat hij hoofdpijn had, maar toen hij op een gegeven moment een lege stoel voor zich kreeg omdat de bezetter even een plasje moest plegen, kon hij de verleiding niet weerstaan om de hele tijd met dat ding te spelen. Hij wipte de plastic stoel heen en weer, zat onrustig met zijn been te steppen en het was niet eens op de maat van de muziek. Laat ik het zo zeggen; hij verborg niet dat hij er geen moer aan vond.

Na een aantal liedjes over liefde, een kont en drugs was het afgelopen. Mijn schoonzus en broer waren in de tussentijd al naar buiten om te roken en verkoeling te zoeken. 

Ik kon er niets aan doen maar dacht toch wel even; 'goh als al die mensen vijf euro hebben betaald, dan vind ik dat nog best veel geld wat je ervoor terugkrijgt'. Ja, erg hè. Maar da's Hollands, daar kan ik dus niets aan doen. 

Het optreden

We liepen allemaal naar buiten en begroetten iedereen. De zwangere zangeres die echt een stemgeluid en expressie heeft om jaloers op te worden, onze kennis met haar accordeon, plofbroek met sandalen en ongeschoren oksels die een aanstekelijk enthousiasme heeft en nog wat mensen. 

De burgemeester had ik nog niet begroet, daar moest eerst een wijntje in anders zou die weer over de parkeerplek van onze auto's beginnen. We kregen allen een apéro. Totaal onverwacht, maar wel gebruikelijk. Op een gegeven moment toen we met wat mensen stonden te kletsen zagen we mensen met schalen aan komen. De lokale schrijver liep naar ons toe en zei dat we met tien minuten gingen eten in de tent. We keken elkaar allemaal verbaasd aan. We liepen even naar onze kennissen die het optreden hadden gegeven maar die wisten ook van niets, die dachten dat het voor de organisatie bedoeld was. Zij gingen vervolgens naar huis. Wij, twijfelend, want je voelt je op wat voor manier dan ook toch een soort van onbeschoft. Als je naar huis gaat denken ze misschien wel dat we niet mee willen doen en als je meedoet ben je misschien een profiteur met je vijf euro entree. Gelukkig kwam onze yogalerares naar ons toe en die drong aan om mee te eten. Iedereen ging weg en anders was er teveel en dat is toch zonde?

De tent

We keken elkaar wederom aan en besloten maar een hapje mee te eten. We namen plaats en een vrouw en meisje deelden plastic bordjes uit en stukken brood. Bestek werd zelfs neergelegd en plots stond er een bord met salade, tomaat, ei en worst voor m'n neus. 'Dat dat kan voor vijf euro' zei m'n vader. Er werd nog een bord voor onze neus geschoven want er was over: 'pour les jeunes!' zei de vrouw. 

Het was heerlijk en er werden kannen wijn neergezet met plastic bekertjes. We namen allen dan ook maar een glaasje en dan zouden we naar huis gaan. Maar hoe doe je dat? 

De organisatie bedanken, even langs de burgemeester om je gezicht te laten zien en dan gaan?

Plots, nog een pan. Het hoofdgerecht. Ze riepen dat iedereen met z'n bordje moest komen. 

Nou moesten we wel blijven want dat konden we echt niet maken. 

Heerlijke kip met saus en aardappel. De wijn werd bijgevuld en vloeide rijkelijk. We hoefden thuis niet meer te eten, dat was duidelijk. 'Dit kan toch nooit voor vijf euro' zeiden we tegen elkaar. 

De onder-burgemeester kwam met een vuilniszak langs en iedereen moest zijn bordjes erin gooien. Ongelofelijk. Een andere vrouw deelde ineens weer bordjes uit met een stuk brie erop. Zoals je nu inmiddels wel zult weten hou ik niet van kaas. Dus ik ruilde met mijn vaders lege bordje. 

Iedereen smulde en de Fransen lachten uitbundig, glimlachte naar ons en vonden het duidelijk bijzonder interessant dat we er waren. 

'Je snapt het niet, dit zie je echt niet in Nederland' concludeerden we met z'n allen. 

Ineens kwam er een walm voorbij, een walm waar ik wakker van zou kunnen worden. Een geur zo lekker, dat je speekselklieren vanzelf actief worden zelfs al zit je propvol. Een geur die ik herken uit duizenden. Een geur die mij mee terugneemt naar de tijd dat ik in Frankrijk op de middelbare school zat en in de kantine een toetje moest pakken. 

Mousse au chocolat. Ja, een paradijselijk toetje. 

Gehypnotiseerd zweefde ik naar de achterkant van de tent, een grote soeplepel zakte langzaam weg in de mousse, ik hield mijn plastic bordje eronder en een overheerlijke flats lag op mijn bord. Een koekje erbij maakte het plaatje helemaal compleet. Ik zweefde terug, keek uit het open raam van de tent en zag de maan, die bijna vol was. Ik hoorde lachen, ik hoorde krekels, ik hoorde bestek en ik hoorde de mousse mij roepen. 'Eet mij'. En dat deed ik. 

Lekker tafelen

Na nog even natafelen besloten we dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan, het was al laat en mijn broer en schoonzus zouden de volgende dag terug naar Nederland gaan. Ze vonden het fantastisch om hierbij te zijn. Zoiets zou je als toerist niet meemaken. 

Ik heb de organisatie bedankt en iedereen die had gekookt (alles was bereidt door verschillende mensen van de commune) onze complimenten gegeven. We vonden het 'superbe'. 

Mijn moeder had de burgemeester nog aangesproken dat ze het zo ongelofelijk vond hoe het allemaal ging waarop hij z'n schouders ophaalde en zei dat het heel normaal is. 

We liepen de paar meters naar huis. 'Dit kan gewoon echt niet voor vijf euro'. 'Wie moet dit allemaal betalen?'. 'Hoe kan dit?' 

En het antwoord was simpel; Franse gastvrijheid. Waar wij Nederlanders nog een puntje aan kunnen zuigen.