Een ongeluk zit op een scooter

Parijs, stad van de liefde, romantiek, Eiffeltoren, Louvre en de stad waar wij heen moesten voor een nieuw paspoort.

Voor ons is de dichtstbijzijnde Nederlandse ambassade in Parijs gevestigd. Vanmorgen om acht uur zijn we vertrokken. Hier vandaan is het ongeveer dik drie uur rijden met de auto. Met onze slaperige ogen gingen we met z'n drieën op pad (die van mijn vriend verloopt pas over vier jaar dus die had mazzel) tommie aan, veel te gevaarlijk lekkere snoepjes mee, veel te gezonde appel en een uitgeprint ingevuld formuliertje met wat je wilt aanvragen etc. We hadden online een afspraak gemaakt (moet je voorstellen dat je voor een dichte deur staat) en moesten in Parijs zelf foto's laten maken. De foto's moeten aan Nederlandse eisen voldoen en die zijn heel anders dan de Franse. Dus eerst maar zoeken naar de fotowinkel.
Dat was nog een aardige klus. Het was ontzettend druk en we moesten dwars door Parijs.
Van alle kanten vliegen motoren en scooters tussen de auto's door. Levensgevaarlijk. Doen ze hun knipperlichtjes aan (alsof iedereen dat ziet) en slingeren en zwabberen tussen de auto's door. Ik heb vandaag ook voor het eerst een scooter gezien met twee voorwielen. Heel apart, misschien valt die dan minder snel om. Ze hebben ook vrijwel allemaal alleen maar een spijkerbroek aan en een tshirt of dunne jas. Ik kijk er vaak liever maar niet naar en ben heel blij dat we in elk geval geen ongeluk hebben gezien al scheelde het maar al te vaak slechts een haar, maarja een haar is wat hun betreft meer dan genoeg.

Wij zijn al meer dan een half jaar gewend aan te hard rijdende renaultjes die hier over de landweggetjes scheuren of een verdwaalde opa die veertig rijdt. Soms een kudde koeien op de weg, dan weer wat paarden die het gras bij de buren groener vinden. Hier is markering op de weg niet echt nodig, maar ik snap niet dat hele stukken van Parijs dat ook niet hebben, of soms hebben ze ze wel maar worden ze niet gebruikt. En al die stoplichten! Pfff... soms zagen we ze gewoon over het hoofd. "O, je reed weer door het rood" "O daar stond een stoplicht" "REMMEN! het is rood...." Plots gaf onze Tom aan dat we bij de fotowinkel waren, wonder boven wonder was er zowaar nog één plekje vrij aan een drukke straat . Wij hem erin gegooid, uitstappen en kijken waar we een kaartje moesten kopen. Nergens wat te bekennen dus maar een man op straat aangesproken. "Neuh je hoeft geen kaartje, ze zijn met de weg bezig" en het mannetje liep door. Wat bedoelde hij nou, moesten we geen kaartje omdat er nu geen automaat was omdat ze met de weg bezig waren of werd er gewoon nu niet gecontroleerd volgens hem. Wat voel je je dan toch een domme "toerist". Wij snel naar de fotowinkel. Stond al een Australisch/Nederlands echtpaar en een Surinaamse man wiens vrouw een baby in haar armen vasthield en op een krukje zat. De Surinaamse jongen vroeg in het Nederlands of wij ook voor de foto's voor ons paspoort kwamen, bij hem had een gewone foto problemen gegeven dus hij was snel naar de fotowinkel gerend. Toen moest zijn vrouw, die letterlijk naast de ingang van de winkel zat, van haar krukje af want die kruk werd gebruikt om een pasfoto te maken, en de muur erachter werd ook gebruikt. Ik keek meteen naar de ramen, en dacht, dit is toch helemaal niet ideaal? Achterin de winkel was het een beetje een puinhoop, maar ik had toch, zeker ook voor een beetje privacy voor het "model" achterin een mooi foto hol gemaakt. Maar goed. Nu stond dus iedereen in een halve kring eromheen en kon rustig meekijken. De jongen die zijn camera aan een stalen draad had, om diefstal te voorkomen, schoot en liet mij een walgelijke foto van mezelf zien. Ik weet niet wat hij met de flitser of instellingen had gedaan maar ik zag eruit alsof ik zeer spiritueel ontwikkeld was. Er zat een glanzende bal tussen mijn ogen. Een paranormaal overdreven iemand zou zeggen dat mijn derde oog chakra enorm ontwikkeld zou zijn en dat de energie eraf zou spatten. Ikzelf, voelde de druk van de andere mensen en vond het allemaal wel best, (aha! daarom doen ze het midden in de winkel!).
Nadat wij alle drie waren geweest gingen wij buiten het resultaat even goed bewonderen. Mijn vader leek op een crimineel, moest alleen nog een bordje onder. Mijn moeder keek alsof ze de fotograaf aan het hypnotiseren was en ik leek dus op een verlichtte boeddha. Dik tevreden liepen we terug naar de auto; op naar de ambassade een paar kilometer verderop.

Eenmaal daar wederom één plekje vrij, het was ons gegund vandaag, dus wij zeven euro in de meter gegooid en eerst maar eens een toilet zoeken. Nergens te bekennen. Wel een heel duur restaurant met zo'n man die de auto's voor de bezoekers wegzet en ophaalt. Lijkt me zo leuk om met mijn peugeotje daar een keer voor te rijden. Ducktape dat aan het dak flappert, geef ik mijn sleutel met een beh-blèrend schaapje eraan, "oh leg wel effe de vuilniszak op je stoel anders krijg je een natte kont, en wel de spiegels inklappen hè, auto is me veel waard!". Best nieuwsgierig hoe zo'n jongen zou reageren.
Maar goed, geen wc, wel een superlekker stokbroodje. Wisselgeld kreeg ik van de bakker uit een geautomatiseerde dispenser. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ik voelde me echt een holbewoner op dat moment. Mis ik nou zo veel, of is dit nou gewoon raar?
Toen moesten we al snel naar de ambassade. Eenmaal daar papieren ingeleverd, vingerafdrukken afgenomen. Da's trouwens ook zo leuk, mijn ouders drukten zowat het digitale apparaat van de balie af, niet door hebbende dat dat ding gewoon scant. Toen voelde ik mij weer minder holbewoner.
We moesten even een krabbel zetten dat het ons eigen risico is om de paspoorten aangetekend op te laten sturen (gaan echt niet nog een keer daarvoor naar Parijs) en vervolgens zei de vrouw tegen me: "u bent meerderjarig?" ... het is niet waar hè. Op de Hollandmarkt zien ze me aan voor mijn vaders vriendin, in Nederland ben ik meer dan eens dertig plus geschat (brillendragers zijn niet te vertrouwen) en nu wordt ik onder de achttien geschat. Benieuwd waar ik de volgende keer op wordt geschat. Misschien kan ik wel vijftig-plus korting krijgen bij musea.
Toen was alles klaar en nu zijn we dus paspoortloos en krijgen hopelijk binnen een week een nieuwe.

Omdat we weer drie uur terug moesten besloten we verder Parijs niet in te gaan en lekker naar huis te gaan. Onderweg wemelde het van de zwervers, een man die met een plastic bekertje langs je auto liep. Een vrouw met één of ander zielig bord. Een ander met een hondje die met haar (te dure) mobiele telefoon zat te bellen en eentje die zelfs een tentje had opgezet op de stoep. Najah, best aardige kampeerplek, ben benieuwd wanneer ze hem daar weghalen. Bij de eerste de beste benzinestation snel gestopt omdat we nog altijd geen toilet hadden gevonden. Lekker een bakkie cappuccino en weer verder. Onderweg zijn we nog even bij een mooi meer gestopt en hebben wat toeristische routes genomen.
Inmiddels was het al etenstijd en na één restaurant die helaas de keuken pas later opengooide besloten we naar Saulieu te rijden. Daar was alles zowat dicht en verlaten maar op een gegeven moment zagen we een soort van snackbar weggedrukt tussen andere panden. Wij daarheen en het eten was geweldig! Heerlijke versgebakken pizza. Ik vraag me wel altijd af als ik in dit soort eet tentjes zit waarom woonmagazines het altijd over "Franse stijl" hebben. Ik ben ook al vaak bij Fransen thuis geweest, nou het is echt niet zoals in de bladen hoor. Althans, niet wat ik heb gezien. Dit was ook weer zo'n voorbeeld; kale muren met vlekken, allemaal fotolijstjes kriskras door elkaar en onder de stereotoren stond een tafeltje die ze hadden ingepakt met goud inpakpapier. Op de deur zaten paneeltjes, die me deden denken aan een urnkast van een mortuarium. Maar ik vind het wel weer wat hebben, zou toch leuk zijn als ze zoiets een keer in de bladen zouden zetten en hoe de Franse boeren er nou echt bijzitten (helemaal niet met decoratieve kannen en lavendelblauwe muren). Benieuwd of dat dan zó 2014 wordt.

Na dit supereten gingen we weer rustig naar huis. Ben onderweg nog in slaap gevallen (nee, ik zat niet achter het stuur) en was blij dat ik thuis was. Nog even lekker een wijntje gedronken. Mijn vriend mijn geweldige pasfoto laten zien "jah, je hoofd is wat groot op de foto, maar dat issie in het echt ook". Ik wilde hem eigenlijk alleen maar die ontzettende lichtbol laten zien maar kreeg er gratis en voor niets dit commentaar bij en vervolgens heerlijk naar m'n bedje gegaan. Ik lag nog wat na te denken voordat ik ging slapen en kwam tot de conclusie: Parijs; stad van de kamikazebrommers en stad die ik snel weer ga bezoeken.... met de trein.